Sunday, December 18, 2011

( ေဇာ္ဂ်ီ )

ပဒါးရွင္

ေပးခ်င္ငဲ့ ခုအေရး။

ေဇာ္ဂ်ီေမာင္ ငါမစစ္လို႔

စိတ္ညစ္တယ္ေလး။ ။

( ေဇာ္ဂ်ီ )
 
ကဗ်ာ တိုေလးသည္ ၁၉၃၆-ခုနွစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီမွ မမၾကီး   ( အင္းလ်ားက ျခင္းၾကား ) အား ေရးေပး လိုက္သည့္ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္ဟု မသက္ဇင္ ဆိုဒ္မွ ေတြ႔ရပါသည္။


ေဖေဇာ္ဂ်ီ
အနီဆင္သလို့
ယဥ္လွပံုထူး။

အလို
ရွဳစမ္းပ
ျမိဳင္တန္းမွာ မာန္အႀကိမ္းေတြနဲ႔
ရွိန္းသတ္လို႔ျမဴး။

ေနာက္တပုဒ္က ျဖင့္ သတိ ဟူေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္။
ရုပ္ေသးစင္ေပၚ
ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ေတာင္ေဝွး
အခုန္ အပ်ံႏွင့္
သူ့ ဟန္ကို သည္ေဖၾကည့္
ေမာမိတယ္ေလး

ရွိန္းဆာယာ ပိုေမာက္
ကိုယ္ေပ်ာက္ သည့္တန္ခိုး
ရွိန္းဆာယာ သည္ေဖ ေၾကာက္
စိတ္ေပ်ာက္မွာစိုး။
( ေဇာ္ဂ်ီ )

... အစ၏အဆံုး (သို႔မဟုတ္) အဆံုး၏အစ ...

ကမၻာဦးသူတို႔သည္ ရသပထ၀ီကိုစားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းလွကုန္၏။
အခ်ဳိ႕အဆင္းမလွကုန္။
ထိုသူတို႔တြင္
အဆင္းလွသူတို႔သည္ အဆင္းမလွသူတို႔ကို
မထီမဲ့ျမင္ျပဳၾကကုန္၏။
ထိုသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ .. ။
(ဦးကုလားရာဇ၀င္)
ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္ဖို႔
(ရင္၌ျဖစ္ေသာ)
ခ်စ္ဇနီးသို႔
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္

... အေမ ...

မိန္းမတကာထက္၌ က်ေနာ္ေလးစားျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာ
အနာဒိအနႏၲေမတၱာရွင္ “ ခ်စ္ေသာ ေမေမ ” သို႔ ...

အေမ .....
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ
လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ
သားရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
ကဗ်ာ ...
သက္သာရာ ရမလားလို႔ပါ
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္)
၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ပါအေမ
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္